kunst

Charlotte Adigéry: speels, subtiel, kritisch en altijd dansbaar

Onder het goedkeurende oog van de broers Dewaele verscheen de Gents-Caribische Charlotte Adigéry een drietal jaar geleden op de radar. Sindsdien is ze een rijzende ster aan het firmament van de elektronische popmuziek.

“Nee, ik heb echt geen verborgen kinky kantjes. Ik wou dat ik er wel had, geloof me, want ik ben eigenlijk behoorlijk saai”, Aan het woord is Charlotte Adigéry in het Britse Huck Magazine over ‘Cursed and Cussed’, een nummer op haar tweede ep Zandoli (2019). Dat kleinood verscheen op het label van Soulwax en behelst een reeks boeiende onderwerpen op uiterst dansbare beats die even buitenaards als aanlokkelijk klinken: van queer-cultuur over sekstoerisme tot synthetische pruiken.

Jawel, Adigéry heeft samen met Boris Zeebroek (alias Bolis Pupul, ook bekend van Hong Kong Dong en The Germans) een zweterig, experimenteel universumpje gecreëerd waar zelfs cineast Gaspar Noé nog een en ander van kan leren. Hoe wist een Gents-Caribische artiest zich in een mum van tijd op de wereldkaart te zetten?

Zandoli

Charlotte Adigéry beleefde in 2019 een vliegende start. In januari toerde ze in het voorprogramma van legende Neneh Cherry door Australië met WWWater, de indie-electrogroep die ze vormt met Zeebroek en Steve Slingeneyer (ex-Soulwax-drummer). Nog geen maand later verscheen de ep Zandoli
verscheen onder haar eigen naam.

Toen ze het voorprogramma mocht doen van de Europese tournee van Young Fathers (een veelzijdige Schotse band met Afrikaanse roots) en haar ep een lovende recensie binnenrijfde van de invloedrijke website Pitchfork, was het hek was helemaal van de dam. The Guardian noemde haar “one to watch”, ze deed een livesessie voor de BBC bij Gilles Peterson en verzorgde talloze optredens op internationale festivalpodia. ‘Is this real?”, vroeg Adigéry zich eerder dit jaar af op Instagram. Een terechte vraag, zeker als je nog maar drie ep’s op je naam hebt staan.

Op de voorgrond

“Ik heb zelf ook iets te vertellen.” Met die gedachte begon het voor Adigéry allemaal. Na een studie aan de PXL-hogeschool in Hasselt werd ze sessie- en achtergrondzangeres van verschillende blues-, reggae- en soulgroepen. Uiteindelijk begon het te kriebelen om een solocarrière uit te bouwen toen ze de backing vocals mocht verzorgen bij Baloji en Arsenal.

Maar de bal ging pas helemaal aan het rollen door een klein rolletje in de film Belgica, waardoor ze in contact kwam met Soulwax-masterminds Stephen en David Dewaele, die haar mentoren zouden worden. Toen ze het nummer ‘The Best Thing’ met haar opnamen en Adigéry de moed verzamelde om haar eigen muziek aan hen te laten horen, konden de broers nauwelijks hun enthousiasme in toom houden: “Jij kunt veel verder raken dan Vlaanderen. Jij gaat het máken.”

Vlaanderens bekendste muzikale broederduo zat er toen, in 2016, zeker niet naast. Ongeveer een jaar later werd Adigéry al getipt als grote belofte met haar eerste worp als WWWater: La falaise. Op de hoes van dat ep’tje is een polaroidfoto te zien van Adigéry terwijl ze haar planten water geeft. Een symbolische manier waarmee ze duidelijk maakt hoe ze aan het begin staat van haar muzikale carrière. WWWater bruist van de rauwe emoties, en is een avontuurlijke zoektocht naar haar geluid, binnen en buiten het klassieke instrumentenaanbod. Adigéry buigt verfijnde elektronica, akoestische gitaren en experimentele spoken word als een elastiekje tussen haar vingers, zonder dat het knapt.

Gent en Martinique

Eén element blijft altijd aanwezig in haar muziek: Martinique, het land waar haar moeder vandaan komt. De titel La falaise verwijst bijvoorbeeld naar een waterval op het eiland in de Caribische zee. Adigéry werd zich hoe langer hoe meer bewust van de impact van haar huidskleur op de muziek die ze wou maken. “Ik vind dat ik ook een rol te spelen heb als woordvoerster van zwarte, Belgische artiesten. Niet met de vinger wijzen, want ik ben niet kwaad, maar wel nuance brengen. Mensen wat leren.”

In combinatie met ideeën uit de indiemuziek maakt ze van haar roots haar sterkte. Waar ze de mosterd precies vandaan haalde? De sensuele speelsheid van de Britse zangeres en producer FKA Twigs, het raadselachtige experiment van de Britse muzikant en conceptuele artiest Dean Blunt en de grenzeloze elektronica van de Amerikaanse producer Yves Tumor.

Van op een afstand

Dat Adigéry’s buitenlandse roots een wezenlijke hoeksteen van haar muzikale identiteit vormen, blijkt niet alleen uit haar WWWater-project. Ook onder haar eigen naam verkent ze wat het betekent om anno 2019 een zwarte artiest te zijn. WWWater en Charlotte Adigéry zijn dan wel twee kanten van dezelfde munt, dat betekent nog niet dat ze op dezelfde manier werken.

In de minimalistische beatwereld van Charlotte Adigéry bekijkt ze de wereld van op een afstand. Zo heeft ze het in ‘High Lights’ op de ep Zandoli over hoe ze graag pruiken draagt. Het is haar krachtige antwoord op critici die haar verweten geen stijl te hebben omdat ze pruiken opzet. Adigéry keert die kritiek binnenstebuiten: “Een pruik dragen is als een andere gedaante aannemen. Dat is geen ontkenning van mezelf, eerder een verlengstuk. Net zoals je dat ook met kleren kunt doen.”

Ook op de andere nummers van Zandoli bewijst Adigéry dat ze een van Belgiës avontuurlijkste muziekprojecten runt. Op ‘Paténipat’ heeft ze niet meer dan twee woorden en een strakke, kale beat nodig om opgepikt te worden door allerlei internationale muziekzines. Geïnspireerd door de traditionele Guadeloupse Gwo Ka-dans smelt Adigéry traditie, heden en toekomst samen door de woorden “Zandoli paténipat” (Creools voor “de gekko heeft geen poten”) te herhalen in iets wat aanvoelt als een koortsachtige voodoodroom.

Onzekerheid en identiteit

Maar het opvallendste aan Charlotte Adigéry is misschien hoe gewoon ze is, en hoe zich dat weerspiegelt in haar muziek. “Be the best version of yourself you can be”, valt als onderschrift te lezen op een recent bericht van Adigéry op Instagram. Het is een reeks doodgewone selfies met een doodgewone oneliner, en dat is op zich al een statement in een tijdperk van sociale media die zijn doordrongen van westerse schoonheidsidealen. Onzekerheid en identiteit doorkruisen de nummers van Adigéry’s alter ego’s, waardoor ze met beide voeten in het kielzog staat van andere hedendaagse (zwarte) artiesten die zulke die elementen als bouwstenen gebruiken: Kevin Abstract, Brockhampton, Denzel Curry, Tierra Whack.

Onzekerheid is de mentale ziekte van Adigéry’s Generatie Y, en daar fulmineert ze tegen in haar beide projecten. “Bij WWWater schreeuw ik het uit: godverdomme, ik volsta wel. Mensen moeten leren trots te zijn op wie ze zelf zijn zonder te willen passen in een of ander schoonheidsideaal”, zegt ze in interviews.

Onder haar eigen naam is de kritiek subtieler, slimmer en vooral dansbaarder. Dat betekent niet dat haar boodschap daarom minder krachtig is, integendeel: het zorgt ervoor dat haar speelse, maatschappelijke commentaren ook weerklinken door de speakers van de dansvloeren. Benieuwd waar en hoe haar volgende geluid zal klinken.

Charlotte Adigéry sluit op 15 november haar tournee af in de Vooruit in haar thuisstad Gent.